GÖNLÜMDEKİ BÜTÜN KELEPCELİLERİ SALDIM GİTTİ....!
Rahmetli babamın beni azarlamasını özledim....Nasihatlerini özledim....Azar işittiğimde nazlanarak yemeğe gelmek istemediğimde yanıma gelip ısrarla beni masa başına götürmelerini özledim...Bazen yemekten sonra kahve yapmamak için , bazen bayramlardan önce dükkana yardıma gitmemek için, bazen de sebepsiz yere babacığıma naz yapmayı özledim...
Rahmetli babaannem le anneannemin bir araya gelip gelinlerini çekiştirmelerini özledim...Davet yemeklerinde güzelce yedikten sonra yemeklerle ilgili yorumlarını ''et biraz sert olmuş dişim basmadı; tatlının ırvağı az duru olmuş vs.'''.özledim.....Biz çocuklar gürültü yaparken '''susun gali bi çocuklar kafamızı şişirdiniz '' diye bize bağırmaların özledim....
Annemin '''böyle dağınık olursan yapılan temizlik belli olmaz, elbiseni çıkarıp ters bırakırsan işin rast gitmez, her şeye cevap yetiştirirsen 2 günde kapının önüne koyarlar....Erken kalkan işine geç kalkan düşüne ''' şeklindeki ikazlarını özledim...
Sabahları kaldırılmayı, annemin hazırladığı kahvaltıyı, gece yatarken sucukların üstüne yumurtayı kırıp yanında turşu yediğim günleri özledim...
Okulda '''gülmeyin bakayım susun biraz !!!!''''diye hocaların tatlı sert bir dille uyarılarını özledim...Şiir okuduğum müsamerelerde yorulduğum, yarınki sınavın notlarını aradığım , sınav günü heyecandan şaklabanlıklar yaptığım günleri bile özledim...
Eve misafir geldiğinde annemin kahve pişirmem için yaptığı yüz jimnastiklerini, çaydan sonra tabak içinde şeker tutar gibi birisi ıslak birisi kuru bezleri misafirlere gezdirmeyi özledim..
Herkesin evinde olan tartışmaların yaşandığı günlerimizi bile özledim...Arkadaşlarımla küsüp sonra küstüğümü unutup evine gittiğimde gülme krizi geçirdiğimiz günleri de özledim...
Büyüklerimle farklı konularda anlaşamayıp kendimi ifade edemediğimi düşünüp kapris yaptığım günleri özledim...Şimdilerde kimseye yapamıyorum çünkü hep bana yapıyorlar anne olunca ....Anneme de kıyamam yaşlandı çünkü...Yani naz yapmanın bile zamanı ve muhatapları olması gerekiyor ...
Anladım ki ben aslında sevdiğim insanları ve onlarla olan muhabbetimizi özlemişim..Anladım ki eskiden şikayetçi olduğum üzüldüğüm pek çok şeyi boşuna dert etmişim...Keşke hayatta olsalardı da beni azarlasaydılar diyorsam eğer bu gün demek ki kızmamak, üzülmemek, kırılmamak gerekiyor özellikle de sevdiklerimize...Gün geliyor ya araya yollar giriyor ya da ebedi ayrılık boynumuzu büküyor...Bir söz var:''' gün gelir sevdiklerinizi incitmek için bile yanınızda bulamayabilirsiniz ''''diye hani....Yanımızdakilere çok şükür ...Verdiğin nimetlere çok şükür....Havaya girdim ben bu yazıyı yazarken tefekkürüm sayesinde.... Beni kıran herkesi affettim gitti...!!!! Ölüm var ;ayrılıkların en uzun ve gerçek olanı...Orada bir şekilde buluşup yüzleşmek ve hesap vermek var...Gönlümdeki bütün kelepcelileri saldım gitti...!!! Olur da belki ileride bu gün sinir olduğumu düşündüklerimi de özleyiveriririm belli mi olur...!!!..Ohh ....Bu af kararı sayesinde hafifledim , ferahladım....Darısı gönlünde mahkumları çok olan kişilere....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder