DEPREM DE ANNE OLMAK

970 Gediz depreminde çocuktuk, bir gece aniden kendimizi sokakta bulduk , soğuktu, ağlayanlar üzülenler...Bizim evimize birşey olmamıştı ama hemen yanımızdaki bina yerle bir olmuş ölenler de çoktu..Bizim üst kattaki kiracımız olan doktor depremden bir hafta önce rahmetli babamla teşekkür mahallesindeki bir evin daha sağlam göründüğünü filan söylemiş babam da buna kızmıştı... Depremde o ev yıkılınca doktor mahcup bir şekilde babama teşekkürler etmişti..O zamanlar herhalde teşekkür kelimesi yeni ve sosyetik bir kelimeydi,yeni kurulan mahalleye de Teşekkür mahallesi deniyordu..

Neyse kendimizi çadırlarda bulduk,çadırların orada köprü varmış, (köprüden geçti gelin )türküsü de çok meşhurmuş ben de çocukluk işte o türküyü mırıldanırmışım. Annemler de hem sus derler hem de çocuk olmak varmış derlermiş..Hala büyükler anlatırlar..Tabi benim bu çadır keyfim uzun sürmedi annem babam Gediz'de kaldı, biz bütün sülalenin çocukları ve yaşlılarıyla Bursa'daki teyzemlere gittik,ev kampa dönmüştü, uzun zaman orada kaldık ;teyzemin kızı İpek yaşıtım olduğundan ben mutluydum.. Onun okuluna DEPREM ÇOCUĞU olarak gittim, misafir sanatçı gibi bütün sınıflarda gezdirilerek depremi anlattım...

Biz daha sonra Kütahya'ya taşındık ama yine Gedizimize döndük ilkokula başladığımda siyah önlüğümü teyzem dikmişti öğretmenler odasında Sevil abla benim önlüğümü çok uzun bulmuş ben de hazır cevap:'''-kısa ve açık açık giyinmişiz de öğetmenim deprem oldu, ondan önlüğüm uzun '''demişim ve hepsini güldürmüşüm...

İkinci depremde İstanbul'da iki de çocuğum vardı deprem yine gece yakaladı...Çocuklara siper olup babamızın öncülüğünde bir kenarda elimiz kolumuz bağlı sesli sesli selavat getirdiğimizi hatırlıyorum..Her şeyin ne kadar boş olduğunu ölümün de ensemizde durduğunu anladık...

Bu iki deprem arasında ben esas depremi canım babamı o kötü hastalıktan kaybettiğimizde yaşamıştım.Fakat hep düşünürüm herhalde en zor olanı depremde anne ve babasını kaybeden çocuk olmak...Yine kendim kurtulmuşum Allah korusun çocuklarım enkazın altında!!!! Herhalde en zoru depremde anne olmak!!!..Depremler, hastalıklar ,ölümler hepsiyle istemesek de karşılaşıyoruz...Bunlardan dersler alıp hayatımıza ölümden sonrası da var diyerek yön verebilirsek ne mutlu bizlere..

Biz uzun yıllardır Gediz'deki bayram ziyaretlerimizde evleri dolaşırken çok çabuk bitiyor, kabristanda daha çok yakınımız bizleri bekliyor,ordaki ziyaretimiz daha uzun sürüyor....(Mümin bir kanadı ahirette bir kanadı dünyada olan kuş gibidir)hadisi şerifini hayatımıza geçirebilmek en büyük temennim..Bu vesile ile depremde ya da başka bir şekilde ahirete intikal eden tüm yakınlarımızı rahmetle anıyor, Rabbimden mağfiret niyaz ediyorum..Kabirlerine nurlar yağsın inşallah...